H πορεία λαθρομεταναστών-ακροαριστερών ανεχώρησε θριαμβευτικά απο την Νομική.Τελικά η κατάληψη της Νομικής από τους λαθρομετανάστες κατέληξε σε πλήρη εξευτελισμό του ελληνικού κράτους: αφού επί ώρες διαπραγματεύτηκαν ισότιμα με όλες τις αρμόδιες αρχές, πέτυχαν τελικά να φύγουν από τη Νομική για να μετεγκατασταθούν ανενόχλητοι σε άλλο κτίριο, χωρίς φυσικά να συλληφθούν για την παράνομη είσοδό τους στη χώρα και την κατάληψη του πανεπιστημιακού χώρου. Αργά τη νύχτα μάλιστα όλες οι αρχές είχαν …….. υποχωρήσει στα “δίκαια αιτήματα” τους και το “πρόβλημα” ήταν ο ιδιοκτήτης του χώρου μετεγκατάστασης, που ζητούσε εγγυήσεις ασφαλείας που η κυβέρνηση δεν έδινε, πιέζοντάς τον να υποχωρήσει αυτός “για να δοθεί λύση”.
Το “κερασάκι στην τούρτα” της ντροπής ήταν η θριαμβευτική πορεία των λαθρομεταναστών από τη Νομική μέσα από το κέντρο της Αθήνας ως το νέο τους “στέκι”, με την αστυνομία σε ρόλο θεατή, όπως είχαν απαιτήσει.
Ίσως πολλοί να μην περίμεναν τέτοιον εξευτελισμό, ούτε καν από αυτή την κυβέρνηση. Κι όμως: η εικόνα των “αρμοδίων” (υπουργών, πρύτανη, δημάρχου) που πετούσαν ο ένας στον άλλο την “καυτή πατάτα”, ήταν εξ αρχής χαρακτηριστική. Η εικόνα όλων αυτών των “αρμοδίων”, που περίμεναν (!) να αποφασίσει η συνέλευση των 250 λαθρομεταναστών αν δέχονταν (!!) να εγκαταλείψουν το κτίριο, επίσης χαρακτηριστική: η έννομη τάξη σε “αναστολή”, οι κρατικές αρχές παραιτημένες από τις ευθύνες τους και όλοι περίμεναν να αποφασίσουν οι λαθρομετανάστες ή να τους “ξελασπώσουν” κάποιες μη κυβερνητικές οργανώσεις.
Αυτή η εικόνα αναποφασιστικότητας και απόσεισης ευθυνών δεν είναι τυχαία: απεικονίζει ανάγλυφα την ιδεολογική χρεωκοπία της μεταπολιτευτικής γενιάς που μας κυβερνάει.
Πώς να χειριστεί κάποιος μια ζόρικη κατάσταση, όταν του λείπει ο “μπούσουλας”, δηλαδή η ιδεολογική συγκρότηση;
- Πώς να εκτιμήσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης ένας πρωθυπουργός που ομνύει στην “πολυπολιτισμικότητα” και την “παγκόσμια διακυβέρνηση”;
- Πώς να αντιμετωπίσει τη συσσώρευση λαθρομεταναστών ένας πρωθυπουργός που το 2003 υπέγραψε το “Δουβλίνο ΙΙ”, κάνοντας την Ελλάδα ανθρωποχαβούζα της Ευρώπης;
- Πώς να αρνηθεί πειστικά τη νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, ένας υπουργός που τους δίνει με δικό του νόμο την ελληνική ιθαγένεια;
- Πώς να διατάξει την εκκένωση της Νομικής ένας υπουργός που ως πρόεδρος της ΕΦΕΕ πρωταγωνίστησε στις καταλήψεις του 1979 και την παρακμή του πανεπιστημίου;
- Πώς να ζητήσει την άρση του ασύλου ένας πρύτανης – προϊόν του άθλιου καθεστώτος συνδιοίκησης με τις φοιτητικές παρατάξεις, που χαρακτηρίζει το ελληνικό πανεπιστήμιο;
- Πώς να παρέμβει ένας δήμαρχος που προτείνει ως λύση στο πρόβλημα των λαθρομεταναστών την φιλοξενία και “καταγραφή” τους, δηλαδή το πρώτο βήμα για τη νομιμοποίηση;
- Πώς μπορούν όλοι αυτοί να εφαρμόσουν τον θεμελιωδέστερο κανόνα κάθε κοινωνίας, την τήρηση των νόμων, όταν βάσισαν την κοσμοθεωρία τους στη σχετικοποίησή του;
Και για να μην παρεξηγηθούμε: όταν μιλάμε για “μεταπολιτευτική γενιά”, δε μιλάμε για τη “γενιά του Πολυτεχνείου”. Όσοι ήταν όντως στο Πολυτεχνείο (και στη Νομική πριν από αυτό), έχουν το σεβασμό μας, ειδικά όσοι δεν το εξαργύρωσαν ποτέ. Δεν ξεχνάμε ότι διαδήλωσαν για τη δημοκρατία, όχι για την αναρχία. Ότι διαδήλωσαν κατά της χούντας, όχι κατά του κράτους – και ότι είχαν την ελληνική σημαία ψηλά, ως το τέλος.
Όταν μιλάμε για “γενιά της μεταπολίτευσης, μιλάμε για τη γενιά που ακολούθησε το Πολυτεχνείο – και το εξαργύρωσε.
Για τη γενιά που “δεν έβγαζες γκόμενα αν δε δήλωνες αριστερός” (Σαββόπουλος).
Για τους “προοδευτικούς νεολαίους” του ‘70, που από τις αφίσες του Τσε Γκεβάρα τους έμειναν μόνο τα Montecristos που καπνίζουν στα κότερα των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Για αυτούς που διέστρεψαν το νόημα του Πολυτεχνείου στο οποίο δε συμμετείχαν, για να αποθεώσουν την “αντικαπιταλιστική βία”.
Που πρόθυμα στελέχωσαν τη νέα νομενκλατούρα των πρασινοφρουρών, νερώνοντας το δήθεν “επαναστατικό” κρασί τους όταν είδαν εξουσία.
Που συμμετείχαν στο πράσινο κύμα του ‘80 που σάρωσε ό,τι θεσμό υπήρχε στη χώρα, χειραγωγώντας τη Δικαιοσύνη, καταργώντας την ιεραρχία στο Δημόσιο, καταστρέφοντας επιχειρηματίες, αναδεικνύοντας απατεώνες και πράκτορες σε “νέα επιχειρηματικά τζάκια”, και εξαγοράζοντας τη στήριξη του λαού με ρουσφέτια και δανεικό χρήμα.
Που άλωσαν και τα ελληνικά πανεπιστήμια, εισάγοντας τον κομματισμό, τη μετριοκρατία και την ασυδοσία, και διαμορφώνοντας τελικά μια “πνευματική ηγεσία” του χεριού τους, που αναπαράγει εθνομηδενιστικά πρότυπα και τα επιβάλλει στα σχολικά βιβλία.
Που μετά το 1989 αντικατέστησαν το τοτέμ του κομμουνισμού με αυτό του “εκσυγχρονισμού” και συνέχισαν ακάθεκτοι την ιδεολογική τους ηγεμονία.
Που επί “εκσυγχρονισμού” μπήκαν στα κόλπα των ευρωπαϊκών κονδυλίων, του χρηματιστηρίου και των off shore.
Που όπως κάποτε τάιζαν τους επιχειρηματίες “τους” μεγάλα έργα, τώρα τους ταϊζουν “πράσινη ανάπτυξη” και αιολικά με εξασφαλισμένη υπερτιμολόγηση ρεύματος…
Που σήμερα προσπαθούν και πάλι να ηγεμονεύσουν ιδεολογικά, μιλώντας για “πολυπολιτισμικότητα” και “παγκόσμια διακυβέρνηση”.
Που μιλούν για “πατρίδα” και “εθνική προσπάθεια” όταν ζητούν να καταπιούμε νέα μνημόνια, αλλά όχι όταν δίνουν την ελληνική ιθαγένεια σε κάθε Πακιστανό, ούτε όταν δέχονται Ίμια και σχέδια Ανάν.
Που κατάντησαν τελικά να θεωρούν μέτρο “προοδευτικότητας” την αποδόμηση του εθνικού κράτους και την ανοχή στη λαθρομετανάστευση…
Πώς λοιπόν να χειριστούν όλοι αυτοί οι “προοδευτικοί” το θέμα των λαθρομεταναστών, στη Νομική αλλά και γενικά στην Ελλάδα;
Πώς να μην πετάει ο ένας το μπαλάκι στον άλλο;
Αν δεν έφτανε η οικονομική χρεωκοπία της χώρας για να καταλάβουμε πού μας έφερε αυτή η γενιά, το βραχυκύκλωμα όλων αυτών των “ταγών” όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους λαθρομετανάστες στη Νομική τα είπε όλα.
Η εποχή τους τελείωσε.
Ας μην αργήσει το Καινούριο, γιατί δεν αντέχει άλλο ο τόπος.
Αναρτήσεις
