Αν 10.000 ταξί είχαν περικυκλώσει τους δρόμους, γύρω από τη βουλή, μαζί με 500.000 ανθρώπους, ζητώντας πατρίδα, ζωή και δημοκρατία, τι θα είχε γίνει;
Αν, μαζί τους, ήταν μερικές χιλιάδες βυτία, φορτηγά και νταλίκες, πάνω σε ποιον θα…. έπεφταν τα χημικά;
Αν το ΚΚΕ έστελνε στην πλατεία τους ανθρώπους του, που έχουν μάθει να βγαίνουν στους δρόμους και να περιφρουρούν τις διαδηλώσεις, οι “κουκουλοφόροι” και το παρακράτος, μαζί με τα καμένα μυαλά κάποιων παιδιών, θα πήγαιναν στην Κερατέα να κρυφτούν.
Αν οι συντεχνία της ΔΕΗ έστελνε μαζί με τους λογαριασμούς, πρόσκληση στους “καταναλωτές”, για αγορά μιας αμεταβίβαστης μετοχής σε μια εταιρεία λαϊκής βάσης, πόσοι θα είχαν κάνει αίτηση; Κι αυτή η κίνηση τι θα γεννούσε;
Αν οι δήμαρχοι μετοχοποιούσαν την ύδρευση, την αποχέτευση και την περιουσία τους και μοίραζαν τις μετοχές στους δημότες, τι θα έβρισκε το Ταμείο “Αξιοποίησης”, η Eurobank, η “εθνική συναίνεση εκποίησης” (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ) και η κ. Ζωηρού, για να δώσουν στους τοκογλύφους;
Αν οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού καλούσαν το λαό να διαχειριστεί τα έσοδα των αρχαιολογικών χώρων, των μουσείων και των αρχαίων θεάτρων, τα καλοκαιρινά φεστιβάλ θα παρέμεναν ελληνικά.
Αν οι υπάλληλοι και τα συνδικάτα της Αγροτικής, του Ταχ. Ταμιευτήριου, των ΔΕΚΟ, της εφορίας έλεγαν, με μια φωνή και ταυτόχρονα, “φτάνει πια”, και τραβούσαν κι αυτοί για την πλατεία ή κάθονταν, παρέα με τον καταθέτη, τον χρεώστη ή τον δανειολήπτη, να φυλάξουν τα προς αξιοποίηση “μαγαζιά”;
Αν ο λογιστής, ο γιατρός, ο δικηγόρος, ο νοσοκομειακός, ο φαρμακοποιός, ο μισθωτός, ο έμπορος, ο βιοτέχνης, ο συνταξιούχος, ο “αριστερός” και ο “δεξιός”, γίνονταν ξανά άνθρωποι, πέρα και μακριά από την “ιδεολογία”, την επαγγελματική ιδιότητα, την “τάξη” και τη “συντεχνία”, πόσες ώρες ζωής θα είχε η επιτροπή υπουργών που “κυβερνά” κατ’ εντολή;
Θα μπορούσε η μητέρα ή ο αδελφός να αλλάξει τη γνώμη κάποιου που ετοιμάζεται να πάρει το ελικόπτερο;
Αν… “καταργήσουμε” το συνδικαλισμό, τον κομματισμό, τον ιδεολογισμό κι ό,τι διαιρεί και ξεμοναχιάζει, στη θέση του κεφαλαιοκρατισμού θα είχαμε δημοκρατία και ζωή. Μάλλον.
Στο τέλος αυτής της ζωηρής κινητοποίησης, οι ταξιτζήδες θα καίνε τα αυτοκίνητα των συναδέλφων και θα δέρνουν τους συνδικαλιστές που τους “πρόδωσαν”. Όταν ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί δεν έχουν και δεν έχουμε προσέξει πως από χρόνια, έχουμε προδώσει τον εαυτό μας, την πατρίδα μας και τα παιδιά μας.
Για την απελευθέρωση της πατρίδας, για τη δημοκρατία και τη ζωή, πότε θα βγούμε μαζί; Κάποια μέρα, μια στιγμή της από τη θνητή ζωής μας , μια σήμαντη στιγμή της αιωνιότητας; Ενάντια στο χρόνο και το μέλλον, που μας ετοιμάζουν, θέλουμε ζωή , ΤΩΡΑ.
Ακόμα πιστεύουμε πως ο καθένας από μόνος του, η κάθε συντεχνία χωριστά, η κάθε ανύπρακτη τάξη, θα σώσει το τομάρι της; Ποιος θα μας ακούσει;
Μια “κυβέρνηση” που δεν κυβερνά; Κόμματα “εθνικής” συναίνεσης στο ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας; Ο Τσίπρας και ο Κουβέλης που περιμένουν να τυπώσει η ΕΚΤ ευρωμόλογα για να μας “σώσει”; Το ΚΚΕ που περιμένει να αλλάξουν οι “παραγωγικές δυνάμεις” και η “ιστορία” να κάνει το χρέος της, χωρίς “αγανακτισμένους” και δίχως λεύτερους ανθρώπους στο δρόμο και στην πλατεία; Η “αριστερά και η δεξιά”; Έχουν οι τοίχοι αυτιά ή τα αυτιά τους, τοίχους;
Είναι πιο πιθανό να περιμένουμε ένα θαύμα, ανάβοντας κερί και προσευχόμενοι σε μια εκκλησιά, παρά “κάτι καλό”, από τους εξαγορασμένους επαγγελματίες της πολιτικής.
Στο σκοτεινό αιώνα που ζούμε θα χαθούν πολλά. Εμείς;
ΥΓ. Η ζωή και η ιστορία δεν γράφονται με “αν”. Γράφονται από τον καθένα μας, από την αποχή και τη συμμετοχή μας και κυρίως από τα μυαλά και τις αξίες που κουβαλάμε. Ας ταϊσουμε αυτόν που δίπλα μας υποφέρει και τα άλλα θα έρθουν. Η αγάπη μπορεί να νικήσει τη βλακεία. Οι “ληστές” της ζωής είμαστε εμείς.
Αναρτήσεις
