Στο μεγαλύτερο πολικό φιάσκο της καριέρας του Γ. Παπανδρέου εξελίχθηκε η επίσκεψη του στο νησί των Κυκλάδων. Στην προσπάθεια του να ανακόψει το κύμα αγανάκτησης της Ελληνικής κοινωνίας ο πρωθυπουργός επέλεξε ένα νησί – όπως νόμιζε – ασφαλές. Στις περιφερειακές εκλογές η νίκη από την πρώτη Κυριακή του Γ.Μαχαιρίδη, η εκλογή του εκλεκτού του ΠΑΣΟΚ Δεκαβάλλα , τα ποσοστά του κόμματος στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, του έδιναν την εντύπωση ότι θα κάνει έναν «υγιεινό» περίπατο και θα δώσει απάντηση στις διαμαρτυρίες των πολιτών που διογκώνονται σε κάθε εμφάνιση κυβερνητικού εκπροσώπου.
Τον είχαν πληροφορήσει λάθος. Και λάθος χειρισμούς έκαναν όσοι οργάνωσαν τις λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού. Οχυρώθηκε στο πνευματικό κέντρο, αποκλείοντας όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Απαγορεύτηκε στα τοπικά κανάλια να στήσουν κάμερες. Επιλεκτικό υλικό ήταν η επιλογή των υπευθύνων αυτό που διενεμήθη μετά την επίσκεψη. Κανείς δεν έμαθε, τι ακριβώς είπαν οι «κοινωνικοί εταίροι» και ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί. Κανείς δεν έμαθε τι απάντησε και σε ποιους.
Απαγορεύτηκε στον Δήμαρχο Νάξου και τους φορείς που τον συνόδευαν να έρθει σε επαφή με τον πρωθυπουργό!! Χαρακτηρίστηκε δε ο Μανώλης Μαργαρίτης ..τσαμπουκάς!!!! – για όσους τον ξέρουν, ο χαρακτηρισμός είναι αστείος -.
Του επέτρεψαν, μετά την επιμονή του να μπεί με τον όρο να μην πάρει τον λόγο!!
Και ενώ έξω τα δακρυγόνα, τα απαγορευμένα και ληγμένα χημικά έπεφταν σύννεφο, μέσα ο Γ. Παπανδρέου επέλεγε «τα λουκούμια Σύρου, την φάβα Σαντορίνης και τα κρασιά Πάρου» σαν αιχμή του δόρατος της νέας πολιτικής του. Τι το πιο απλό από το να μετέδιδαν όλη την συνάντηση τα τοπικά κανάλια. Τι το πιο διαφανές από το να ξέραμε όλοι ποιοι εκπροσωπούν τους Κυκλαδίτες στην συνάντηση. Τι το πιο απλό από το να δεχτεί τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο του φοιτητικού συλλόγου αυτός ή η υφυπουργός παιδείας που τον συνόδευε. Όμως η κυβέρνηση έχει αποκτήσει φοβικό σύνδρομο απέναντι στην κοινωνία που ξέρει ότι «βράζει». Και επειδή το ένα λάθος το ακολουθεί άλλο , αποφάσισαν να στοχοποιήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ για τις αντιδράσεις. Πίστευαν ότι έτσι θα βάλουν ανάχωμα στην διαρροή ψηφοφόρων και ταυτόχρονα θα μειώσουν τις επιπτώσεις από την ογκούμενη αντίδραση. Έβαλαν λοιπόν στο «μάτι» τον αδύναμο κρίκο του πολιτικού συτήματος. Έτσι πίστευαν έτσι έκαναν. Και ήρθε η επικοινωνιακή πανωλεθρία. Που συνεχίστηκε με τις δηλώσεις Πεταλωτή και Ρήγα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη Σύρο. Με τι εικόνες των ΜΑΤ να δέρνουν 12χρονα παιδιά και συνταξιούχους οι Συριανοί επεφύλαξαν την Παρασκευή στις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου την καλύτερη απάντηση στην ανοησία. Δεν έχασε η κυβέρνηση. Η ανοησία έχασε, αν και τελευταία αυτά τα δύο ταυτίζονται.
Γιατί ανοησία – θέλουμε να πιστεύουμε – είναι αυτά που καταγγέλλονται από δημοσιογράφους του τοπικού τύπου και των τοπικών καναλιών για αφόρητες πιέσεις να αλλάξουν στάση – ελπίζουμε να έχουμε καταλάβει λάθος -.
Και οι υπαινιγμοί ότι με τον νέο νομοθετικό πλαίσιο – αν δεν αλλάξουν την στάση τους – δεν έχουν εξασφαλισμένη την ανανέωση της άδειας τους, θυμίζει εποχές που ναι μεν θέλουμε να ξεχάσουμε, αλλα η σημερινή κυβέρνηση μας τις θυμίζει όλο και πιό συχνά
Αναρτήσεις
