“Φεῦγε πολέμιον και τύραννον δανειστήν, οὐ γῆν αἰτοῦντα καὶ ὕδωρ ὡς ὁ Μῆδος, ἀλλὰ τῆς ἐλευθερίας ἁπτόμενον καὶ προσγράφοντα τὴν ἐπιτιμίαν.”Το άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης θα παρασύρει ολόκληρη την χώρα σε αργό και ίσως και εξευτελιστικό θάνατο στον οποίο καταδικάστηκε η χώρα με την απόφαση για την υπαγωγή της στο σφαγείο του ΔΝΤ.
Η διαπίστωση αυτής της πικρής αλήθειας δεν επαληθεύεται μόνο από τα προφανή: κατάρευση εσόδων, δραματική αύξηση ανεργίας, κλείσιμο / τσεκούρωμα εμπορίου, απαξίωση βιομηχανίας, διάλυση ασφαλιστικών ταμείων, εξαθλίωση πολιτών που φτάνουν να πηγαίνουν τα παιδιά τους στα χωριά SOS, μηδενική ρευστότητα, αύξηση ζημιών εισαγμένων εταιριών…..
Η επαλήθευση έρχεται και από πιο επιτηδευμένες παρατηρήσεις. Με μια επίσκεψη στα πάλαι ποτέ γεμάτα τραπέζια των πολυτελών ξενοδοχείων της Αθήνας όπως το Χίλτον και η Μεγάλη Βρετανία, θα διαπιστώσετε εκπροσώπους ξένων επενδυτικών οίκων να συνομιλούν με εγχώριους ειδικευμένους δικηγόρους σχετικά με αγορές και ομόλογα (μεγάλο το πάρτυ όταν φτάσουν να τα αγοράσουν στο 30% της αρχικής αξίας), θα δείτε εκπροσώπους εταιριών εμπορίας όπλων να συνομιλούν με απόστρατους αξιωματικούς, και ατζέντηδες παντός καιρού και τύπου να ψάχνουν συνεταίρους για την εξαγορά ελεύθερης ή υποθηκευμένης Ελληνικής γής.
Με λίγο ψάξιμο και διάβασμα, θα διαπιστώσετε ότι είναι τέτοια η προσφορά Ελληνικών τίτλων από τους αρχικούς κατόχους τους, ώστε οι διεθνείς κερδοσκόποι αγοράζουν κοψοχρονιά. Με τον τρόπο αυτόν σημαντικό μέρος του ελληνικού χρέος τίθεται υπό τον έλεγχο των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς που ειδικεύονται στην εκμετάλλευση υπερχρεωμένων χωρών.
Στη διεθνή ορολογία αποκαλούνται Vulture Funds, δηλαδή επενδυτικά κεφάλαια – γύπες. Τι είναι αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια; Είναι διεθνείς θεσμικοί επενδυτές που αγοράζουν τίτλους χρέους τους οποίους έχει εκδώσει μια επιχείρηση ή ένα κράτος το οποίο βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Στόχος τους είναι να αγοράσουν αυτούς τους τίτλους όσο πιο φθηνά γίνεται και κατόπιν να απαιτήσουν την αποζημίωσή τους από τον εκδότη αυτών των τίτλων, όταν αυτός θα έχει χρεοκοπήσει. Την απαίτησή τους αυτή τη στοιχειοθετούν συνήθως με δυο τρόπους: α. Προσφεύγοντας στα δικαστήρια των ανεπτυγμένων χωρών για να εκδώσουν εκτελεστές αποφάσεις σε βάρος της χώρας – οφειλέτη. β. Εκβιάζοντας τη χώρα που βρίσκεται υπό καθεστώς πτώχευσης, μη επιτρέποντας την αναπροσαρμογή ή την αναδιάρθρωση του χρέους της, αν δεν αμειφθούν πλουσιοπάροχα.
Και σε όλα αυτά ποιός υπάρχει να μας προστατέψει? Ένα σαθρό, χωρίς υπόληψη και ανίκανο να ορθώσει ανάστημα πολιτικό σύστημα το οποίο προσπαθεί να γλυτώσει τις καταδίκες από τα πολλαπλά σκάνδαλα που οι ίδιοι έχουν αποκαλύψει, μέσα από την συνεχή ψήφιση νομοθεσιών για την προστασία των βουλευτών και την ασυλία τους.
Ένα πολιτικό marketing στημένο πανέξυπνα από την Ε.Ε και το ΔΝΤ, με την αρωγή της Ελληνικής Βουλής, του Προέδρους της Δημοκρατίας και των ΜΜΕ, που σκοπό έχει να αποδομήσει την πολιτική και τους πολιτικούς, αποπροσανατολίζοντας έτσι τον κόσμο από τα πραγματικά θέματα πολιτικής, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για μεγάλα φαγοπότια, για ξεπούλημα γης, για μετάβαση σε νέου τύπου κατοχές, για κάλυψη και σβήσιμο από τα ίχνη και για υποδούλωση σε ένα καθεστώς που δυστυχώς η χώρα μας δεν έχει γνωρίσει και που άβουλα οδηγείται προς αυτήν.
Και εμείς? Εμείς εξαντλούμε την ενέργεια μας στην προσπάθεια προστασίας των όποιων απομείναντων περιουσιακών στοιχείων, στο βρίσιμο αυτών που τα παίρνουν γιατί απλά θα θέλαμε να είμαστε εμείς αυτοί που το έκαναν, στην ανοχή στο ξεπούλημα, στην αποδοχή της νέας κατάστασης που θα ζήσουν τα παιδιά μας. Είμαστε ένα τίποτα. Είμαστε έρμαια των ΜΜΕ, της κακής μας κουλτούρας, της κουτοπονηριάς μας και του ωχαδελφισμού, περιμένοντας ότι για μια ακόμα φορά “έχει ο Θεός”. Για πόσο?
Αναρτήσεις
